Sonra diye başlayan bir cümle okumuştum en sevdiğim romanın 235.sayfasın da.
'Sonrasında..' diyordu Wilhelm Worninge'nin izinden giden İrlandalı bir yazar.Sonrasını okumamıştım.
Sonrası kayıp biraz da düş kırıklığıydı.
Fonda 80'lerden kalma İngiliz bir kadın şarkıcının; içimi üşüten sesini duyuyordum.Şarkı kimseyi hatırlatmamıştı.
Üstelik İngilizce konusunda da hiç iyi değildim.Fakat hüzünlenmiştim.
Öyle ki; her an şimşekler çakacak,içimin yağmuru yağacak gibiydi.
Ayaktaydım.Ne yapmak için yerimden kalktığımı hatırlayalı bir kaç saniye olmuştu.
Kağıt, kalem ararken düşüncelerimin, bir kaç tanesi aklımın dikenli tellerinden kaçıp gitmişti.
Aklım, 'Son günlerde kimler gitmişti?' sorusunu bir plak gibi tekrarlıyordu.
Düşünceyi aklımdan kovmaya çalıştıkça; Richard'ın vahşi kapitalizme ve antisemitizme yarattığı ayrımcılığa karşı inatlaştığı gibi,düşüncelerimle inatlaşıyordum.
-Kimler gitmişti?
Bildiğim bir şey varsa sorunun cevabı, toy bir kadını ağlatacaktı.
Kadın ise kendisini ağlatacak kişinin yine kendisi olduğuna inandırmıştı.Tıpkı ezberini yaptığı ekspresyoniz bir kadın gibi davranacaktı..Zordu bu.
Zor olanlar diye sıralanan cümleler yer edinmeye, hazırmış gibi sıralanıyordu fikrimde..
Kağıt konusun da başarılı olamamıştım fakat kalemi bulmuştum.
Kalemi elime alır almaz,içimde hapsettiğim bir kaç cümleyi kustum masanın üzerine.
Kelimeler,harfler darmadağan olmuştu,masanın üzerinde.
Kustuğum cümleleri iz kalmayacak biçim de sildim.
Eğer yıl 1924 olsaydı,Kafka da böyle yapardı.
03.02.12//12.19
