Elinde üçüncü hamur kâğıttan basılmış gazetelerle bağırıyordu, on iki yaşında ki genç delikanlı.
‘’Selim öldü’’ diyordu, 1970’nin Temmuz’unda.
Selim öldü, dedi. Turgut ağladı. Aydınlığın yerine karanlığa bıraktı 724 sayfa.
Turgut ağladı, ben ağladım.
Günseli ağladı, bir kez de Günseli için ağladım.
724 sayfanın bilmem kaçında ıslattım gözlerimle, Günseli’nin yanaklarını.
Selim davet etti. Ölüm geldi. Tabancalı adam tutunamayanların katili oldu,1977’nin Aralık’ın da.
77’nin en soğuğuydu, en sessizi, en ağlamaklısı.
Kundakta ki bebek bile ağladı, ben bir kez de gözlerinde hüznü biriktiren adam için ağladım.
Oğuz Atay Anısına..
M.Şener
22.51//30.04.12
